First Time For Everything!

Gisteren hadden mijn zoontje en ik weer een “first time for everything”. Wij zijn voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. Naar de kleuterfilm Masha en de Beer. Ik was een beetje zenuwachtig hoe mijn zoontje  van drie jaar zich zou gedragen. Thuis kan hij zich wel goed concentreren bij een tekenfilm, maar ja je weet niet nooit voor hoe lang en met zoveel mensen erbij. De film begon om half 11, ik heb nog nooit zo vroeg in de bioscoop gezeten. Maar het was helemaal uitverkocht, allemaal kleine opgewonden hoofdjes.

Na de kaartjes uit de ticketdispenser te hebben gehaald, heb ik de kaartjes aan mijn zoontje gegeven, hij mocht ze overhandigen aan de kaartjes mevrouw. Hij wilt de kaartjes net geven, komt er een volwassen vrouw met haar gezin precies voor ons staan. Ach ja, je weet wel van die mensen die weten dat ze iets doen en daarom niet op of om kijken, zo weet je dat ze precies weten wat ze doen.

Maar ok, daarna gaf mijn zoontje de kaartjes en dan kom je in de ruimte met de snoepjes, popcorn, koffie allerlei lekkernij, ik kon me maar moeilijk inhouden, is wel gelukt,maar was super lastig. We kregen gratis koffie en thee, een gratis box met lekkere dingen voor de kids en nog een gratis muffin. Dus zelf hoefden we niks te kopen, echt top! Ik had een lekker warm bakje thee genomen, was er druk mee bezig, komt de mevrouw van de bioscoop naar me toegerend

“mevrouw, hij pakt de snoepjes stopt ze in zijn mond en zet dan terug in de bak”!  

“Ojee! Nee!  Ben er snel naar toegerend en ja het enige wat ik kon bedenken, was een zakje pakken en de bovenste laag wegscheppen. Het waren gelukkig kleine snoepjes.

Nou, ook weer meegemaakt. Op naar de zaal! Allerlei spullen in mijn hand, thee, muffin, muts, mijn hemel zoveel! Maar dan zie ik een vrouw zo relax voorbij lopen met een supergemakkelijke tray met al haar spulletjes erin inclusief drinken. Dit was natuurlijk ook mijn eerste bezoek sinds jaren aan de Nederlandse bioscoop, moest er weer ff aan wennen. Ik heb er bovendien dertien jaar geleden zelf gewerkt, maar bepaalde ontwikkelingen/ veranderingen gaan te snel voor deze moeder.

Maar de tray kwam goed uit, heerlijk.  Nu gaan we echt naar de zaal, mijn zoontje is heel rustig kijkt overal rond. Nog niks aan de hand, we gaan lekker zitten en maken het ons gemakkelijk. Even kijken wat in de box zit, een pakje drinken á la capri sun, een pakje popcorn en wat snoepjes. Ok, rietje alvast in het pakje en dan kan ik ook rustig van mijn thee genieten. Net iets te enthousiast het rietje dwars door het pakje heen geprikt dus het komt er aan de andere kant weer uit pfff en wat doe ik? om het drinken wat eruit valt op te vangen? Ik hou het boven mijn beker met thee, dag thee! Gelukkig nog mijn Muffin.

De film begint en is echt super grappig, je hoort de kinderen uitgebreid lachen. Ik geniet er ook van. Mijn zoontje is lekker rustig de hele film hij lacht en eet natuurlijk zijn snoepjes, heerlijk. De andere kinderen eigenlijk ook, dat bevalt me wel. Alleen begin ik nu iets te ruiken mm iemand met een volle luier. “Oeii”.

De film is ten einde, duurt natuurlijk niet superlang heeft ongeveer een uur geduurd. De aftiteling begint en het eerste wat hij zegt “mama gaan we naar huis”? “Ja, we gaan weer naar huis”. Was leuk voor hem en ook net genoeg denk ik. Eenmaal uit de zaal kregen we nog één verassing namelijk een bioscoop diploma met zijn naam erop  en kleurplaten erbij. Nou, we zijn super verwend! Geweldige ervaring.

 

 

 

Autorijden op Curacao!

Drie dagen in de week rij ik naar het kinderdagverblijf om mijn zoontje te brengen en op te halen. De rit duurt ongeveer 10 minuten. Dat is gelukkig niet zo lang, dus elke dag 20 minuten. Als ik dat als reistijd had in Nederland, dan zou ik een gat in de lucht springen. Daar was mijn reistijd zeker anderhalf uur als ik geluk had. Heen en terug! Het is een keer voorgekomen dat ik drie uur over de terugreis had gedaan, want het sneeuwde, puur horror!

Maar ja, ik ben nu op Curaçao, dus he ander temperatuur en ander rijstijl. Dus elke dag 20 minuten rijden vanuit huis naar het kinderdagverblijf en terug. Heerlijk!

Het autorijden is wel een hele beleving hier. Tijdens een autorit kan er van alles gebeuren. Ik maak zoveel mee tijdens het rijden en dat in 20 minuten per dag! Dagelijks maak je wel mee dat mensen nog snel denken om door oranje te crossen, terwijl het allang rood is! Wat ik ook dagelijks zie is de telefoon in de handen van zoveel automobilisten. Nou ok, kan misschien nog. Maar wat als je tijdens het rijden ziet dat ze niet op of om hebben gekeken! Ze hebben geen seconde hun ogen verwijderd van hun telefoon. Ja of misschien op het moment dat ik ergens anders kijk, kijken hun naar mij en als ik weer naar hun kijk zie ik dat ze weer op hun telefoon kijken. Het kan ook  zijn dat ik het niet goed heb gezien.

Maar ik zie het dagelijks dus een keer zal ik toch wel de waarheid hebben gezien. Vorige week kom ik aanrijden bij het kinderdag verblijf. Ik wil mijn afslag nemen naar rechts en er staat een auto op het kruispunt, midden op het kruispunt! “Misschien heeft de auto het begeven”. Ik minder vaart, want ik moet afslaan. Tegelijkertijd kijk ik naar de auto. In principe staat het niet in de weg, want iedereen kan er makkelijk omheen. Maar toch blijf ik kijken. Er zit een vrouw in, ze kijkt vrolijk, vrolijk naar haar telefoon. Ik kijk vervolgens in mijn achterspiegel, ze staat er nog steeds. “Lastig als je auto het laat af weten midden op straat”. Heb ik ook een keer meegemaakt. Maar terwijl ik uitstap zie ik dat de auto wegrijdt! Helemaal niks aan de hand! Ze was gewoon bezig met haar telefoon midden op de kruising! Ik kan dat ff niet begrijpen, ik snap het gewoon niet.

Maar dat was niet de eerste keer dat ik zoiets zag, dus ja waarom ben ik zo verbaasd? De keer hiervoor stond ik voor het stoplicht te wachten, velen met mij. Groen! De auto voor mij staat stil! Ok, lastig een kapotte auto. Ik kan er eindelijk om heen, want best druk met auto’s, natuurlijk kijk ik even naar de auto en naar de persoon die erin zit. Ze is aan het bellen, vrolijk, niet bezorgd of iets dergelijks. Ik wil verder rijden, Rood! Dus weer even wachten. Maar geen probleem, de mevrouw is nog steeds aan het bellen, stoplicht springt op Groen! En ja hoor, mevrouw rijdt rustig achter mij aan! Helemaal geen kapotte auto! Ik vat het niet. Ben ik de enige die dat merkt? En terwijl de mevrouw stilstond voor het stoplicht en iedereen begon te rijden heb ik niemand iets horen roepen of schelden richting de auto. Misschien verbaasd het de mensen niet meer en zijn ze het gewoon gewend.

De keer dat ik stil kwam te staan voor het stoplicht, ging het er toch heel anders aan toe. Ik was onderweg om mijn zoontje op te halen. Ik kon wel gillen! Ik stond helemaal vooraan in de rij, stoplicht springt op Groen! En niks, helemaal niks! Mensen hadden het al snel genoeg door mede ook doordat ik natuurlijk uitstapte en mijn telefoon pakte. Gelijk gebeld met de sleepdienst. Vreselijk sta je daar. En het was spitsuur, dus lekker extra druk met auto’s. Achteraf bleek dat mijn versnellingsbak kapot was. En terwijl ik daar sta, de ene na de andere die toetert. Ach ja is niet erg, maar ik kan niks doen. Ik kan mijn auto niet in mijn eentje verslepen of wegduwen! En altijd moet er wel iemand zijn met de overtreffende trap, deze meneer begon te schelden, ik laat maar achterwege wat hij zei tegen mij.  Maar daardoor voel je je natuurlijk nog meer door de grond zakken.

En dat is niet het enige wat ik te horen heb gekregen in het het verkeer dat voor mij bedoeld was. Genoeg middelvingers, genoeg claxons gehoord en ook gewoon mensen die zeggen  “ik mag dat niet doen” ” ik mag dat straatje niet inrijden”! Af en toe nam ik een shortcut, door een lange file te vermijden en dan moest ik een zij straatje in van 2 meter!! En dan kwam ik uit op de grote weg, dus scheelde zoveel tijd, maar elke keer roept er wel iemand keihard ” mag niet”! ” ben je blind”! Ze hebben wel gelijk. Maar ik heb wel echt gelachen, kon het niet geloven, dat ze zo tekeer gingen.

Maar ik hoor en zie mensen nooit boos worden op automobilisten die aan het bellen of aan het appen zijn. Of die je op een kruising komen inhalen. Ja, op een kruising! Terwijl je stilstaat en aan het kijken ben of je veilig naar de overkant kan. De persoon achter je komt nu naast je staan, want die denkt dat het dan allemaal sneller gaat. Wat deze mensen vergeten als jij naast mij komt staan, ten eerste zie ik niets meer, dus ja dan ga ik al helemaal niet rijden. Ik bedoel moet ik mijn leven aan jou toe vertrouwen? En ten tweede ” hoe durf je”! Kan je niet gewoon wachten?! En dan heb je nog de mensen waar niemand boos op wordt, die kleine kinderen altijd laten staan in de auto. Of ze zitten bij papa of mama op schoot terwijl deze aan het rijden zijn. En ja misschien is hier de autostoel niet verplicht, prima. Maar je kan desnoods zeggen tegen je kids, ga maar even zitten. Of kinderen die uit het raam hangen en mama of papa is met hun telefoon bezig tijdens het rijden! En wat dacht je van mensen die een ander inhalen op een weg waar dat niet kan, dus jij kan geen kant op, maar je ziet dat er een auto met hoge snelheid op je afkomt! Je bent dan gewoon aan het afwachten of de persoon jou gaat raken of niet! Lijkt wel een soort spel. Zijn angstige momenten zo nu en dan in het verkeer hier op Curaçao.

Maar terwijl ik langs de weg sta en aan het wachten ben in de hitte, stopt er een auto met een meneer en zijn zoon. Ze wilden mij helpen om de auto aan de kant te duwen, zodat het verkeer weer kan doorrijden. Ik ben ze zo dankbaar! Het is daarna snel goed gekomen.

Voor nu ga ik weer het verkeer in de kleine ophalen. Wish me luck!

Drive safe! Waar je ook bent!